welke perspectieven blijken na de ontdekking van de verslaving?

Werkgroep Buitenveldert: 36e verslag – ma.27.07.09: 10 personen, incl. 3 nieuwelingen.

Opening bijeenkomst: 20 uur; de aanwezigen worden welkom geheten, speciaal de nieuwelingen, waarvan een al eerder de groep in de Jacob Obrechtstraat heeft bezocht, terwijl beide anderen thans de eerste kennismaking beleven, hetgeen aanleiding is om de gespreksregels voor te lezen. Aansluitend wordt eenieder uitgenodigd tot het doen van een voorstel ter bepaling van het gespreksonderwerp. Hierop neem A het initiatief, hij zegt:

‘vorige week hebben we gesproken over de rol van verslaving nadat iemand is gestopt met het gebruik, kortom over de vraag of je als ex-gebruiker ook achteraf nog door dat vroegere gebruik in zekere zin wordt beinvloed in je denken, doen en laten; aanvullend heb ik mij afgevraagd of in het verlengde van dat alles, later dus, nog weer een apart hoofdstuk kan volgen, waarin ruimte bestaat voor nieuwe ontwikkelingen na een verslavingsperiode, kortom is dit een eindstation of juist misschien wel een start voor geheel nieuwe wensen, incl. plannen en inspiratie om juist het volgende traject in het bestaan misschien wel extra glans en inspiratie te geven, dus wil of wens je dat er meer in het ‘vat’ zit dan alleen maar iets ‘niet’ doen….en zo ja, hoe ziet dat dan er weer uit…..?’

Het voorstel wordt algemeen gesteund, met de aantekening dat de bij het gelanceerde voorstel gebruikte woord ‘vat’ op zich alweer enige, wellicht niet toevallige, sappige associaties op kan roepen.

De gespreksronde volgt:

B: om te beginnen wil ik even zeggen dat ik de groepsverslagen, die de laatste tijd worden gemaakt en rondgedeeld, als zeer positief ervaar. Het geeft mij veel steun bij het herinneren en verwerken van wat er op een groepsavond allemaal gebeurt, want meestal is dat veel en niet gemakkelijk allemaal te onthouden. Het onderwerp van vanavond spreekt mij bovendien erg aan – op zich lijkt het wonderlijk de nieuwe dingen in mijn leven vast te koppelen een het begrip ‘verslaving’ – ik ben immers mijn verslaving gaan aanpakken omdat ik zin had en heb om veel (nieuwe) dingen te ondernemen, waartoe ik tijdens mijn verslaving niet in staat was – kortom, ik heb een belemmering opgeruimd, maar ze komen wel uit diezelfde bron omhoog – ze krijgen vanzelf vorm – ik heb er hard voor gewerkt om de ruis van verslaving weg te krijgen…..

C: indertijd had ik het moeilijk om met roken te stoppen, maar vanwege mijn bronchitis was dat gewoon onontkoombaar – ging rondjes rennen – na een half jaar werden de rondjes minder – met de drank ervaar ik eigenlijk datzelfde: de drift wordt minder door de tijd, de drang wordt minder en minder – van de week vloog een jongen op een fiets over een auto heen in een fietsenrek – dronken – ik voelde wrevel en afkeer – ik voel me nu lekker – m’n levenslust is weer terug – dat merk ik op, want die is wel weggeweest.

D: op een of andere manier dwingt dit onderwerp mij vooral te denken aan kleine dingen – misschien zijn die trouwens ook meer sprekende voorbeelden dan mogelijk zogenaamde grote projecten. Vooral ook omdat juist in de kleine dingen ieder mens zich ook meer persoonlijk uitdrukt. Vanuit mijn dranktijd herinner ik mij het ondernemen van acties waarvan ik van tevoren kon weten dat ik die niet zou kunnen volhouden, maar daar dan toch aan begon en zo vast en zeker verkeerde verwachtingen wekte, die ik tenslotte zou gaan teleurstellen. Zo reageerde ik op een zielig verhaal in de Havenloods, een wekelijks gratis krantje in Rotterdam. Daar werd geschreven over ‘vrouwtje Robijn’, die al 25 jaar wekelijks collecteerde voor goede doelen; maar dat ging niet langer, want ze kon met haar 80 jaren niet meer lopen. En vervolgens ben ik haar vervoer gaan verzorgen, maar hield dat natuurlijk niet vol. Op den duur liet ik het afweten en dat had ik ook bij het begin kunnen bedenken. Nog steeds voelt die actie van mij heel gewoon hypocriet. Ik ga nu toch anders met dingen en mensen om. En ben in staat, en doe dat ook, om bijvoorbeeld een huisje van een overleden vriend zo’n beetje te onderhouden: in de achterhoek aan een beekje in een bos. Het is inpasbaar in ons eigen leefpatroon en levert ons ook weer rust en inspiratie op. En daarom gaat het geloof ik ook.

E: vroeger had ik de sterke neiging naar de zelfkant te worden getrokken en gaf daar ook aan toe – die trek voel ik eigenlijk nog steeds – maar ik ben ook actief in voorlichting + sportschool + fietsen – vind het leuk als ik mensen meekrijg – vertel dan over mijn verleden – voel me tussen die mensen opeens een dokter – gediplomeerd – word voor vol aangezien – en dat is nieuw – mensen vragen dingen voor hun eigen gezondheid – dat voelt goed – kijk ik wil daar iets positiefs mee doen – geeft goede respons – in mijn verleden ligt mijn toekomst……

F: ik wil graag minder angst – minder zelfdestructie, meer vertrouwen…..

G: ik zit, weer, in m’n prille beginfase – toch heb ik plannen en ambitie – word geconfronteerd met het feit dat gebruik mij in een kringetje plaatst – als ik iets plan, bijvoorbeeld het doen van de administratie – vroeger zag ik dat als een opeenstapeling van kaarten en dacht al gauw van ‘dat komt wel’ – maar nu wil ik dat opeens opruimen – herstellen – datzelfde wil ik met sociale contacten en het werk en het herstel van m’n relatie – nogmaals: ik heb wel degelijk ambitie – hoop niet zo snel weer in zak en as en leegte terecht te komen – heb altijd wel weer wensen, verlangens en ambitie – als ik gebruik blijf ik in een kringetje ronddraaien – zal in het begin stapje voor stapje moeten zetten, bescheiden en juist dat valt me niet makkelijk – vooral door de verslaving voel ik me teleurgesteld dat ik ‘t niet in de hand kan houden – eigenlijk net als een dier dat in z’n eigen staart hapt……

H: ik luister…

I: ik sta nog maar aan het begin – wil leren omgaan met de schaamte van vorige week – zorg dat ‘t klein blijft – mijn streven is: simpel niet de 1e borrel te nemen.

Hiermee is de gespreksronde voltooid en krijgt A de gelegenheid te reageren:

A: het grote voordeel van mijn verslaving is dat ik in de spiegel heb leren kijken ten aanzien van de vraag of ik doe wat ik me heb voorgenomen – gisteren was er bijvoorbeeld de verjaardag van een schoonzusje – daar was een jonge vrouw met 2 kleine kinderen – die vrouw gaf een cursus ‘allochtonen en inburgering’, zij legde de nadruk op de vele onzinnige vragen. Ik vroeg toen: waarom doe je aan dat systeem mee? Alleen omdat zij zelf examinator wilde worden – bleek later – , want dan zou zij de vragen kunnen veranderen die ook zij nu onzinnig vindt. Een andere vrouw doorzag ook haar aandacht trekkerij en belangrijk – doenerij. Een derde vrouw had zich als dochter van een winkeliers gezin altijd weggecijferd en later- als vrouw van een huisarts deed ze precies hetzelfde. Nu doet ze vrijwilligerswerk, maar ze wordt er niet voor betaald en dat mist zij, zegt ze. Ik vermoed dat ze niet het geld maar waardering voor haar werk mist. Ik vroeg: wat zou je willen worden of zijn en zij antwoordde: dat weet ik niet, misschien zoiets als counselor – leer je goede vragen stellen. Ik vroeg haar vervolgens: waar zou je over 2 jaar willen staan? Ze wist het niet, ze was wel ontevreden – dat bleef bij me hangen. Ik was zelf ook ontevreden – leerde zelf van anderen – kan nu m’n energie anders aanwenden – dat verandert ook in de loop van de tijd – dus zo ontwikkelt zich de behoefte naar jezelf te leren kijken.

De gespreksleider dankt A voor het onderwerp, verzoekt eenieder enig geld in de groepspot te doen en sluit de bijeenkomst om 21.30 uur.

Amsterdam, 29 juli 2009.

————————————————————